ﻃﺮﻳﻖ ﻣﺴﺪﻭﺩ ...بقلم الشاعر المصري عبدالواحد محمد _ مجلة نجوم الأدب والشعر

ﻃﺮﻳﻖ ﻣﺴﺪﻭﺩ
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
ﻭﻭﺻﻠﻨﺎ ﻏﺮﻭﺭﻙ ﻟﻴﻪ
ﻟﻄﺮﻳﻖ ﻣﺴﺪﻭﺩ
ﻧﺴﻴﺘﻰ ﺍﻟﻨﻈﺮﻩ ﻭﺍﻟﻜﻠﻤﻪ
ﺩﻓﻨﺘﻰ ﻋﻬﻮﺩ
ﻣﺴﺤﺘﻰ ﻛﻠﻤﺔ ﺍﻷﺣﺒﺎﺏ
ﺑﻘﻴﻨﺎ ﺑﻌﺎﺩ
ﻭﻟﻤﺎ ﺟﻴﺖ ﻧﺘﻌﺎﺗﺐ
ﺑﻨﻴﺘﻰ ﺟﺪﺍﺭﺣﻴﻂ ﻣﻦ ﻃﻮﺏ
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
ﻗﺴﻴﺘﻰ ﺯﻯ ﺷﻤﺲ ﺑﺘﺤﺮﻕ ﺍﻟﺠﺒﻬﻪ
ﻭﻛﻨﺘﻰ ﺍﻟﺒﺮﺩ ﺑﻜﻞ ﻗﺴﺎﻩ ﺗﻌﺮﻳﻨﻰ
ﻋﻠﻰ ﻇﻬﺮﻯ ﺣﻤﻠﺖ ﺍﻟﻨﺎﺭ ﺑﺤﺮﻗﺘﻬﺎ
ﻭﻛﺎﻧﺖ ﺳﺮﻗﺎﻧﻰ ﺳﻜﺘﻬﺎ ﻭﻭﺧﺪﺍﻧﻰ
ﺃﻟﻒ ﺑﻼﺩ ﻭﺃﻧﺎ ﻫﻴﻤﺎﻥ ﻭﺑﻌﺪ ﺃﻳﺎﻡ
ﻭﺻﻤﺘﻴﻨﻰ ﺑﺄﻧﻰ ﺍﻟﺠﺎﻧﻰ ﻭﺍﻟﻤﻌﻴﻮﺏ
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
ﻭﻳﺎ ﻗﻬﺮﻙ ﻳﺎﻗﻠﺐ ﺟﺮﻳﺢ ﻣﻠﻴﻪ ﺍﻟﻨﻮﺡ
ﻭﻳﺎ ﻣﺮﻙ ﻳﺎﻋﻴﻦ ﺷﺎﻓﺖ ﺩﻣﻰ ﻳﺴﻴﻞ
ﻭﺃﻧﺎ ﻣﺪﺑﻮﺡ
ﻭﻳﺎ ﺯﻟﻚ ﺑﺘﺘﺄﺳﻒ ﺑﻼ ﻋﺎﺯﻩ
ﻭﺗﺘﺰﻟﻞ ﻟﺤﺪ ﻣﻦ ﻣﻠﺰﺍﺗﻪ
ﻳﻜﻮﻥ ﻗﻠﺒﻚ ﻣﻼﻥ ﺑﺠﺮﻭﺡ
ﺗﻌﻴﺶ ﻣﻌﺘﻮﻩ ﺃﻭ ﻣﺠﻨﻮﻥ
ﻟﺤﺪ ﺳﺎﻋﺔ ﻃﻠﻮﻉ ﺍﻟﺮﻭﺡ
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
ﻣﻨﻴﺶ ﻧﺪﻣﺎﻥ ﻋﻠﻰ ﺑﻌﺎﺩﻙ
ﻭﻻ ﺷﺎﻏﻠﻨﻰ ﻋﻨﺎﺩﻙ
ﻭﻻ ﺣﺸﻜﻰ ﺍﻟﺠﺴﺪ ﺗﺎﻧﻰ
ﻭﺃﻳﻪ ﺣﻴﻔﻴﺪ ﺍﻟﺸﻜﻮﻯ
ﻣﺎ ﻛﻞ ﺍﻟﺨﻠﻖ ﻑ ﺍﻟﺒﻠﻮﻯ
ﻭﺃﺻﻞ ﺍﻟﻌﺸﻖ ﻛﻠﻪ ﺫﻧﻮﺏ
ﺑﻘﻮﻝ ﻣﻠﻌﻮﻧﻪ ﻳﺎ ﻧﻔﺴﻰ ﻃﻮﻋﺘﻴﻨﻰ
ﻭﺟﻮﻯ ﺍﻟﻨﺎﺭ ﻭﺣﺮﻗﺘﻬﺎ ﺭﻣﻴﺘﻴﻨﻰ
ﻭﺑﻌﺘﻴﻨﻰ ﻟﺤﺪ ﻣﺎﻳﻌﺮﻑ ﺍﻟﺮﺣﻤﻪ
ﺑﻘﻴﺖ ﻣﻴﺖ ﻋﻠﻰ ﺍﻟﺪﻧﻴﺎ ﺗﺪﺏ ﺧﻄﺎﻯ
ﻭﺗﺨﺮﺝ ﻣﻨﻰ ﺃﻧﻔﺎﺳﻰ ﺑﻼ ﻋﻮﺩﻩ
ﻭﻋﺰﺭﻙ ﻗﺎﻝ ﺩﻯ ﺍﻟﻘﺴﻤﻪ ﻭﺩﺍ ﺍﻟﻤﻜﺘﻮﺏ